UHTT-er Remko beschrijft zijn deelname aan de eerste editie van de Brouwersdam90.
Er zijn van die momenten dat je weet dat je niet moet twijfelen maar ergens direct vol voor gaan. En dan heb ik het niet over de liefde van je leven, maar over een uitdaging.
Vorig jaar begreep ik dat iets unieks in de Nederlandse Triathlon gemeenschap in de maak was, en wel een nieuwe Triathlon op Nederlands trots: de Brouwersdam90. Op kunstmatig aangelegd land, een incourante afstand met 1 km zwemmen, 79km fietsen en 10 km in totaal 90km lang en in de provincie met de meeste uren zonneschijn. Hoe gaaf kan het zijn?
Als een van de uitverkorenen dook ik afgelopen zaterdag de zoute Grevelingen in (ook iets unieks, zout semi binnen/buiten water). Dat was wel even schrikken, om op tijd te zijn zat ik al om 6:00 in de auto (hoezo is het geen buitenland) en dat van die zon is vast van de reclame brochures.
Bij aankomst begon het stevig te regenen, zodat je voor de start al een wetsuit kon gebruiken en het water was nog echt geen 15C. Wetsuit verplicht en oppassen bij het te water gaan voor harde en scherpe oesters. Daar was ook UHTT Marieke, ook een uitverkorene voor de 1e editie.
“Best fris dat water, en zout ook.”
UHTT Marieke
Zwemmen was heerlijk, wel regen, maar slechts een beschaafde golfslag. Iets waar deelnemers bij een Frysman alleen maar van kunnen dromen. Bij de waterexit vroeg ik mij af of het nou zelfs harder was gaan regenen, maar dat bleek de douche met zoet bluswater van de brandweer te zijn. Uitstekende service van de organisatie.
Dan in T1 de wetsuit uit. Altijd leuk om dan na afloop via de socials van de UHTT wisselkoning bij uitstek de gouden tip te lezen waar ik toen even niet aan had gedacht:
”Babyolie op je polsen en enkels smeren. Daarna de olie goed van je handen halen mbv keukenpapier en/of zand ivm water pakken tijdens ’t zwemmen.”
Tip van UHTT-er Gerrit in de FB-groep ‘Triathlonliefhebbers’
Enfin, ik kom om lang te genieten en zo al omkledend zie je nog wat van de omgeving.
Fietsen over het summum van wat Nederland te bieden heeft: dijken, stranden, duinen en lange rechte wegen met af en toe een klein bochtje. En de zon ging schijnen. Dat is dan ook wel lekker, als je deze incourante afstand aflegt ben je zo lang onderweg dat alle wegen zijn opgedroogd en je het zelfs warm krijgt. Nadeel is dan wel weer dat ik met mijn achternaam 4x een bordje [Renesse 12km] tegenkom. Vier keer zo dicht bij, maar weer niet geweest.
In mijn derde ronde zie ik opeens tegen het einde 4 bekende letters op een vreemde plek: UHTT Marieke stond in de berm een band te plakken. En dat had ik al meer gezien. Sterker, ik mag mij prijzen om vele dingen bedenk ik want ik heb gelukkig niet lek gereden, maar wel heel veel lekke banden gezien (en dan teruglopen op je sokken is voor een held ook een heel eind op een lege dam). De weersomstandigheden waren daar ook ideaal voor: regen, nat wegdek en steentjes. Gelukkig niet uit de bocht gevlogen en geen lekke band.
Zelf slechts één keer een ambulance gezien, en daar had ik geen last van … wel van een peloton fietsers die vanwege de ambulance de signalen van de verkeersregelaars in de Zeeuwse wind sloegen (waarom zou je luisteren, zonder wegkapitein heb je de weg als fietsers immers voor je zelf) en stond ik oog in oog met een zondagfietser die midscheeps een van de laatste triathlonners (ik helaas) de weg blokkeerde. Verkeersregels …
Dan weer wisselen in T2 tussen gezellig keuvelende triathleten die al waren gefinished op de Brouwersdam90, de kwart en de achtste. Voor mij bekende kost, maar deze atleten keken vreemd op toen daar nog een eenzame triathlonner naar het loopparcours sprintte. Iedereen moest toch voor atleten wijken? Klopt, maar zij waren geen atleet meer en hadden hun rechten verspeeld. Moet je maar langer gaan genieten.
En dan komt het lopen. Puur genieten, de waterpost had alle tijd en water gelukkig (de zon scheen nog steeds volop en het was inmiddels warm geworden) en in mijn tweede en laatste ronde ben ik zowaar begonnen aan een opmars. Toch zeker 5 deelnemers ingehaald en dat schept vertrouwen voor het langere werk. Zolang de organisatie de lichten niet uitdoet, durf ik wel te zeggen dat ik kan finishen.
En oh ja, de strijd van UHTT werd geleverd door Marieke, als je zo over de finish kan gaan. Petje af. Aan de andere kant heb ik toch maar weer bijna het langste de clubkleuren op het parcours getoond. Met enorme “smile”. ?
Erg mooi en een bijzondere natuurervaring. Ik liep mijn laatste rondje. Alleen natuurlijk. De rest was bijna allemaal al lang binnen. Ik liep dus alleen dat laatste rondje helemaal te genieten en een gezonde teint te krijgen.
Wordt opeens op 2m naast mij een konijntje (had ik al mijmerend van de endorfine niet gezien) door een enorme roofvogel verschalkt. Monniksgier of zeearend misschien? Dat is dus echt het recht van de sterkste. En dat hebben die snelle dames en heren dan weer geheel gemist. Of om maar een bekend Chinees spreekwoord aan te halen:
de schildpad ziet onderweg meer dan de haas.
En dan is er nog die hele gave sfeerimpressie (op Facebook) van wat later bekend zal worden als de eerste editie van een hele gave klassieker: Brouwersdam90. Weet je nog dat oudje, lang heel erg lang geleden op 25 mei 2019?
En dan zal ik antwoorden:
”Ja dat weet ik nog wel, daar heb ik van het eerste begin, een hele dag, heel erg lang ontzettend van genoten.”
Het was de 1e maar zeker niet de laatste Brouwersdam90. Gelukkig hebben we ook het video verslag van Gerard Oomen nog: